به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آوای لطیف:استاد حسین وحیدی، متولد هشتم اسفند سال ۱۳۰۴ قزوین است. از سال ۱۳۲۳ و به مدت هشت سالی در قزوین معلمی می‌کند و سال ۱۳۳۱ به تهران منتقل و در شمیران مشغول تدریس می‌شود. سال ۱۳۵۵ پس از ۳۲ سال خدمت بازنشسته می‌شود. با این حال به تدریس ریاضیات ادامه می‌دهد و حالا رکورد ملی طولانی‌ترین زمان تدریس را از آن خود کرده و ۷۳ سال است پیوسته درس می‌دهد و می‌خواهد این رکورد را در گینس هم ثبت کند.
وحیدی باسابقه‌ترین معلم شمیران است که با ۷۷سال تدریس ریاضی رکورددار ملی تدریس در کشور و چهره ماندگار شناخته شده است. فهرست نمرات دانش‌آموزان به همراه تاریخ تولدشان را از ابتدای تدریسش تا به حال نگه داشته است.
استاد وحیدی، معلم شهید رجایی(رئیس جمهور) در قزوین بوده و درباره او می‌گوید: کمتر از یکسال معلم ایشان در چهارم ابتدایی بودم و بعد به تهران منتقل شدم. شهید رجایی همشهری خودمان بود و یک نسبت فامیلی سببی هم داشتیم. دانش آموز خوبی بود.
آغاز معلمی
در شمیران وحیدی سال ۱۳۳۱ از قزوین به تهران می‌آید و می‌شود معلم دبستان پسرانه گلستان در محله درکه شمیران: «به تهران که آمدم مرا فرستادند به اداره فرهنگ در باغ فردوس شمیران؛ همین ساختمان باغ‌موزه سینما. طبق حکمی که رئیس آموزش و پرورش به من داد از ۹آذر سال ۱۳۳۱ برای تدریس به دبستان گلستان در درکه رفتم.»
رفت‌وآمد در آن سرمای استخوان سوز فقط به عشق معلمی آسان می‌شد. تعریف می‌کند: «خانه ما در خیابان اسکندری بود. از میدان انقلاب به بعد فقط بیمارستان هزار تختخوابی معلوم بود. زمستان‌ها برف سنگینی شمیران را می‌پوشاند. از خیابان اسکندری می‌آمدم پیچ‌شمیران و سوار مینی‌بوس‌های اتوعدل می‌شدم و می‌رفتم تا باغ فردوس. از آنجا هم دوباره سوار ماشین می‌شدم و می‌رفتم تا درکه. مسافرتی بود برای خودش. این مسیر را به عشق بچه‌ها می‌رفتم. خیلی دوستشان داشتم. بیشترشان هم سادات و مورد احترام بودند. غیر از من ۴، ۵نفر دیگر جزو کادر آموزشی دبستان بودند. آن سال مدرسه ۳۰شاگرد داشت.
یک مدرسه دیگر هم در اوین بود به نام حسن ضیائیان.» وحیدی سال تحصیلی بعد را در دبستان شاهپور تجریش معلمی می‌کند: «درکه‌ای‌ها می‌گفتند برگرد. بخشدار آمد و گفت: چرا از این مدرسه رفتی؟ اما به دلیل دوری راه دیگر نمی‌توانستم تا درکه بروم. زمستان‌ها چه برفی میآمد. تا زانو در برف فرو می‌رفتیم. از طریق فرماندار تهران خواستم مرا منتقل کنند به مدرسه شاهپور تجریش. با اولیای مدرسه و دانش‌آموزان درکه هم صحبت کردم و راضی شدند که ماهی یکبار به مدرسه‌شان بروم تا هم دیدار کنیم و هم رفع اشکال.» وحیدی از شاگردان آن سال‌ها به نیکی یاد می‌کند: «بچه‌ها عالی بودند. درسخوان و باهوش و باانضباط و قدرشناس. سیداحمد میرکریمی، شاگردم بود که بعدها همکارم شد. الان بچه‌ها در رفاه هستند و بعضی درس نمی‌خوانند. آن زمان در سرمای زمستان، بخاری زغال سنگی بود. حتی بخاری نفتی هم نبود.»
استاد وحیدی در دوران تحصیل هم شاگرد درسخوان بود و تنبیه نمی‌شد. می‌گوید: «شاگرد اول نمی‌شدم ولی درسم خوب بود. معلم کلاس اولم را به یاد دارم. بیشتر وقت‌ها از پنجره کلاس که رو به کوچه بود داخل کلاس می‌پرید. همیشه دلیل کارش برایم سؤال بود. بعد فهمیدم چون دیر می‌‌کرده و نمی‌‌خواسته ناظم و مدیر مدرسه او را ببینند از پنجره میآمد.»
از سال ۱۳۳۲ تا سال ۱۳۵۵ و زمان بازنشستگی علاوه بر تدریس، رئیس حوزه و طراح سؤال نیز بود: «اسم من که میآمد یاد امتحان می‌افتادند. در مدرسه شاهپور باغ فردوس هم درس دادم. ممتحن هم بودم. بعد از بازنشستگی هم در ۱۶مدرسه غیرانتفاعی درس دادم. برای کنکور دانشگاه آزاد هم سؤال طراحی کردم. از من سؤال می‌کنند: با معلمی چگونه زندگی کرده‌ای؟ می‌گویم: من معلمی نکرده‌ام که زندگی کنم. بلکه زندگی کرده ام که معلمی کنم. معلمی یعنی هنر انسان پروری.»
هنوز فهرست نمرات دانش‌آموزان را دارم!
وحیدی دوران تربیت مدرسی و ریاضی را گذراند و سال‌ها ریاضی را به شیوه‌ای شیرین برای شاگردان تدریس کرد: «۵۰دوره کارآموزی ریاضی گذراندم. همیشه مطالعه دارم. نظام‌های قدیم و جدید درس داده‌ام و هرگز تدریس و مطالعه را رها نکرده‌ام. زندگی من در تحصیل، تدریس، تحقیق و تقدیر خلاصه شده است.» وحیدی همه یادگاران دوران تدریس را نگه داشته است. از فهرست نمرات دانش‌آموزان و تاریخ تولدشان تا کادوهای روز معلم. روز تولد شاگردان را همیشه تبریک می‌گفته. حالا هم به برخی‌ها زنگ می‌زند و تولدشان را تبریک می‌گوید.
تعریف می‌کند: «یکی از دانش‌آموزان روز معلم یک کارت تبریک به من داد که داخلش یک آینه چسبانده بود. گفتم: ممنونم از کارت تبریک ولی این آینه دیگر چیست؟ گفت: چیزی بهتر از خودتان پیدا نکردم. آینه خریدم تا خودتان را که بهترینید ببینید. این محبت دانش‌آموزان را نمی‌شود فراموش کرد.»
او پایان هر سال تحصیلی هم به دانش‌آموزان کلاسش یادگاری می‌داد: «خودکار، قاب عکس، تابلوی وان یکاد و… هدایای کوچک اما باارزشی که هنوز خیلی از شاگردانم آنها را نگه داشته‌اند. این رشته معنوی بین من و شاگردان است
اين معلم پيشکسوت که بيش از ۷۰ سال از عمر خود را در کلاس‌هاي درس سپري کرده، توصيه‌هايي به معلمان جديد دارد و مي گويد: «معلم بودن به تنهايي شرط نيست. معلم بايد مربي باشد، حوصله کند و بچه ها را به‌روز بار بياورد و تربيت کند. بچه‌هاي الان ديگر شبيه چند سال پيش نيستند و تفاوت دارند. برخي فقط به اسم اينکه معلم هستند سر کلاس مي روند، در حالي که بايد شرايط معلم شدن را داشته باشد. دانش آموزي را که سرکلاس نشسته است به ما سپرده اند و امانت است. وقتي سرکلاس هستم مي بينم ۳۰ دانش آموز، يعني ۶۰ چشم و ۳۰ قلب به همراه قلب پدر و مادرشان به اميد من هستند و نگاهم مي‌کنند. با اين قلب ها چه مي‌کنيم؟ معلم با قلب مردم و با خدا سروکار دارد. انسان از خداست و به خدا بر مي‌گردد و مقام معلم بالاست.» وي ادامه مي‌دهد: «علت عدم علاقه مندي و فرار از درس و مدرسه و بعد کشور را بايد ريشه يابي کرد. اگر فرهنگ ما درست شود همه چيز درست مي‌شود. از من ديگر گذشته است و اين ها را براي آينده مي‌گويم.»
از آقا معلمی که ۷۷ سال سابقه تدریس ریاضی دارد، تجلیل شد
به گزارش تسنیم، یادمان استاد حسین وحیدی تحت عنوان سروش شیدایی با هدف تجلیل از مقام و منزلت شامخ استاد حسین وحیدی ستاره پر فروغ آسمان علم و ایمان که مدت ۷۷ سال مشغول به تدریس ریاضیات است، برگزار شد.
در این همایش از نشان سروش شیدایی توسط استاد حسین وحیدی رونمایی و از برگزیدگان دوره نخست این یادمان نیز تقدیر شد.
حمید رضایی دبیر اجرایی این یادمان گفت: ثبت آسیایی رکورد استاد وحیدی که ۷۷ سال سابقه موفق و موثر تدریس در حوزه ریاضیات را دارد، انجام شده است و در تلاشیم تا به بتوانیم ثبت رکورد جهانی گینس (در حوزه طول میزان سال‌های تدریس) با موفقیت انجام شود.
«حسین وحیدی» معلمی را از ۷۴ سال قبل آغاز کرد و هنوز هم روزانه ۲ ساعت در منزل شخصی خویش تدریس ریاضی را انجام می‌دهد. او می‌گوید: «آرزو دارم تا زمانی که زنده‌ام بتوانم تدریس کنم». وحیدی که با ۷۴ سال تدریس ریاضی رکورددار ملی تدریس در کشور است، جزو چهره‌های ماندگار است، او فهرست نمرات دانش‌آموزان به همراه تاریخ تولدشان را از ابتدای تدریسش تا به حال نگه داشته است
