به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آوای لطیف :شخصی از پیامبر می خواهد که او را در یه پستی بکارگیری کند. حضرت دستی روی شانه اش می گذارد و می گوید تو برای این جایگاه ضعیف هستی، این کار یا پست، سنگین و مهم است و تو از پس آن بر نمی آیی و به درد تو نمی خورد و در روز قیامت موجب خواری و پشیمانی تو می شود. این روایت نشان می دهد پست و مقام نیز هم از سوی گیرنده و هم از سوی اعطا کننده امانت است. یعنی مدیران بالادستی که می خواهند کسی را در جایگاهی نصب کنند باید به جنبه امانی بودن آن جایگاه هم توجه داشته باشند و کسی را در آن موقعیت بگمارند که شایستگی های لازم را داشته باشد.
از سوی دیگر گیرنده یک موقعیت و جایگاه هم باید نگاه امانی به آن داشته باشد. وقتی پستی به ما پیشنهاد می شود اگر توانش را نداریم نباید آن را بپذیریم این در حالی است که بیشتر افراد پست ها را رها نمی کنند.
پیامبر(ص) در نکوهش مدیر خیانت کار می فرماید: من استعملناه منکم علی عمل فکتمنا مخیطاً فما فوقه کان غلولاً یاتی به یوم القیامه؛ اگر فردی را در پستی گماردیم و او یک نخ یا بالاتر از آن را از ما پنهان کند؛ خیانت کار است و مالی را که در آن خیانت کرده است، هم چون زنجیری در گردن او در قیامت خواهد بود.
مصادیق امانت داری
۱- پست و مقام امانت است و به فرموده امام علی علیه السلام طعمه نیست، بلکه وسیله ای برای خدمت است. در مورد پست و مقام در مرحله نخست، پذیرش آن مطرح می شود، اگر کسی نمی تواند بار امانت بکشد نباید آن را قبول کند. برخی هر پستی به آنها پیشنهاد می شود می پذیرند در حالی که هیچ تخصصی ندارند.
۲- رد کردن پستی که تخصص و توانایی آن در فرد وجود دارد نیز همین گونه است، اگر کسی بخاطر راحت طلبی و تنبلی مسئولیتی را که در توانش هست نپذیرد این هم نوعی خیانت است.
۳- بحث دیگر حفظ پست ها است، وقتی پستی به ما سپرده می شود امانتی است که سرانجام روزی باید به دیگری سپرده شود. این امانت باید خوب نگه داشته شود. برخی برای اموال و موقعیت خودشان خوب تلاش می کنند ولی برای پست هایشان مخصوصا اگر روزهای آخر مسئولیتش باشد تلاش چندانی نمی کنند.
۴- نیروی انسانی در هر مجموعه ای یک نعمت، ظرفیت و امانت است. هر کدام از نیروها از خدمه تا مدیران و اساتید و … همه امانت و خدمتگزار مجموعه هستند. کوچکترین بی احترامی به آنها خلاف امانت داری است. در بحث حق و حقوق، رعایت شخصیت و واگذاری پست و مقام به آنها باید مراقب بود تا خیانت در امانت رخ ندهد. در مدیریت می گویند کسی که نقد می کند دلسوز مجموعه است نه کسی که دائما در حال تعریف و تملق است.
۵- مدت زمانی که باید در سازمان باشیم امانت است و باید درست و به موقع و برای سازمان استفاده شود. انجام معاملات، مطالعه شخصی، کارهای شخصی و صحبت های غیرکاری، تلفن زدن ها، استفاده از اینترنت و برق و … در محل کار خلاف امانت است. علاوه بر زمان، همه امکانات و تسهیلات درون مجموعه امانت است و باید برای کار سازمان از آنها استفاده کرد و حتی نمی شود از آن برای کار سازمان دیگری استفاده کرد. برای تک تک امکاناتی که در اختیار ماست باید پاسخگو باشیم.
۶- استفاده از موقعیت سازمانی، برخی برای کارهای خودشان از اعتبار و موقعیت سازمانی شان استفاده می کنند این کار هم خلاف امانت داری است.
۷- جلسات اداری هم یکی از مواردی است که باید به آن توجه کرد، چه در زمان جلسه و چه در وقت حضور افراد در آن، گاهی مساله ای که می شود در یک ساعت جلسه آن را بررسی و تصمیم گیری کرد، چندین جلسه برای آن گرفته می شود، گاهی فرد با دیر آمدن در جلسه وقت چندین نفر را می گیرد.
۸- خریدهای سازمانی همه امانت است ما برای خریدهای شخصی کلی بررسی و قیمت گیری و چانه زنی می کنیم ولی برای سازمان این کار را نمی کنیم. این خلاف امانت داری است.
۹- حفظ آرمان ها، ارزش ها و مقدسات در سازمان با توجه به این که یک نهاد حوزوی هستیم امانت است، علما، بزرگان و شهدای زیادی از جان و مال و آبرو گذشتند تا این مقدسات و ارزش ها به ما برسد.
۱۰- تخصیص لوازم و امکانات به واحدها، اگر این تخصیص ها با رابطه و رفاقت باشد خلاف است. میزان لوازم درخواستی اداره ها هم باید متناسب با میزان کارشان باشد، جمع کردن بیجای امکانات خلاف امانت داری است.
۱۱- تشویقات و پاداش ها، گزارش دادن های کاری، اسناد، مدارک، جزوات، اقلام مصرفی، استفاده از سرویس عمومی، قراردادن امکانات در اختیار فرزندان و آشنایان، حتی گل و گیاه های داخل مجموعه، ساختمان ها و متعلقات آن، جلسات غیرمرتبط با سازمان که در داخل و خارج از سازمان تشکیل می شود. انتقال تجربیات و مهارت ها، همه اینها امانت است.
