به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آوای لطیف :رهبر انقلاب اسلامی در پیام نوروزیشان بار دیگر به اهمیت تولید برای رشد و آبادانی کشور و رفاه جامعه تاکید کردند و نشان دادند که برای حاکمیت اقتصاد و تولید از اولویت های اصلی است: « در این چند ساله بنده برای شعار سال «تولید» را عمدتاً محور قرار دادم با یک قیدی، با یک خصوصیتی. علت هم این است که تولید کلید حل مشکلات اقتصادی کشور است. تولید ملّی در واقع راه اصلی عبور از سختی‌ها و دشواریهای اقتصادی برای کشور است. یعنی مهمترین مسائل اقتصادی کشور را مسئله‌ی تولید، رواج تولید ملّی و رونق تولید ملّی، حل میکند. طبیعت تولید این است. این است که ما روی تولید تکیه کردیم؛ یعنی رشد اقتصادی را افزایش میدهد، اشتغال ایجاد میکند، تورّم را کاهش میدهد، درآمد سرانه را افزایش میدهد، رفاه عمومی ایجاد میکند. علاوه بر این دارای تأثیرات روانی است؛ اعتماد به نفس ملّی را بالا میبرد، احساس عزتمندی را در ملّت به وجود می‌آورد. تولید، یک چنین اکسیری است. یک چنین حادثه‌ی مهمّی است تولید ملّی، اگر ان‌شاءالله به بهترین وجهی پیش برود. لذا ما در این چند سال روی مسئله‌ی تولید تکیه کردیم. بی‌تأثیر هم نبود، بحمدالله تأثیرات خوبی هم داشت.»
این تاکید چندباره بر موضوع تولید، دو بحث را مطرح می سازد، اول اینکه ایران برای پیشرفت در عرصه اقتصادی و تجاری در جهان نیازمند آن است تا تولید را رونق ببخشد و همچنین تولیدی را مبنا قرار دهد که مبتنی بر توانمندی ها، ظرفیت ها و مردم کشورمان باشد، در این مسیر ایران در سال های اخیرموفقیت هایی داشته است. اما مساله دوم برای تاکید بر تولید، کم کاریی های است که در این راستا صورت گرفته تا رهبر انقلاب برای چند سال متمادی بر این نکته اصرار ورزند. رسیدن به یک نقطه قابل اتکا و باثبات در حوزه تولید می تواند محیطی را فراهم آورد تا اقدام بعدی در دستور کار حاکمیت برای اولویت بخشی قرار گیرد. تا رسیدن به این نقطه تلاش مضاعف و استفاده از دانش های جدید نیاز است.
برهمین اساس رهبر انقلاب اسلامی، سال جدید را سال «تولید، دانش بنیان، اشتغال آفرین» نامگذاری کردند تا یک مولفه جدید را به تولید اضافه کنند و همین مولفه جدید یکی از بهترین و برترین مولفه ها در جهان امروزی در حوزه اقتصاد و بازار است. ثروت در بخش فناوری و دانش در دو دهه اخیر به صورت چشمگیری افزابش پیدا کرده و امروز غول های برتر اقتصادی در بخش فناوری در حال فعالیت هستند. از میان ده فرد ثروتمند در دنیا، هفت نفر آنها در حوزه فناوری کار می کنند. شرکت های بزرگی چون آمازون، تسلا، فیس بوک، آلفابت، علی بابا (چین) و … صدها میلیارد دلار ارزش دارند. آمازون توانسته بیش از ۶۰۰ هزار نفر را به صورت مستقیم به کار گیرد و بیش از ۳۶۰ میلیارد دلار ارزش این شرکت است. در دو سالی که کرونا بر جهان مستولی گشته بود، شرکت های فناوری بیشترین رشد سرمایه را داشتند. جهان آینده متعلق به فناوران و صاحبان دانش و علم است و بدون شک ایران نیز که داری نخبگان علمی و نهادهای دانشگاهی و تحقیقاتی فراوانی است، بستر لازم را برای پیوستن به صاحبان ثروت دانش بنیان دارد.
در ایران نیز در حدود یک دهه است که بحث دانش بنیان و فناوری مورد توجه قرار گرفته و برای آن تولید ادبیات شده است. دانشگاه ها و مراکز علمی کشور در حال درک واقعیت جدید در حوزه علم و پژوهش هستند. برای سه دهه نخست انقلاب اسلامی، دانشگاه به محلی برای آموزش تبدیل شده بود. زمانیکه ایران در حال توسعه نیازمند نیروی باسواد و دارای مدرک بود. ادارات و سازمان های جدید، وزارت خانه ها، شرکت های خصوصی و نیمه خصوصی همه در حال جذب نیرو با تحصیلات دانشگاهی بودند و در کنار دانشگاه دولتی، دانشگاه آزاد، پیام نور، غیرانتفاعی، علمی و کاربردی راه اندازی شدند تا نیاز بازار را تامین کنند. اوج رقابت برای ورود به دانشگاه ها به دهه ۷۰ و ۸۰ بازمی گردد و از اواخر دهه ۸۰ بود که دیگر تعداد ورودی ها به دانشگاهها کاهش یافت، چرا که بازار اشباع شده بود. تحصیلات تکمیلی فرمول جدیدی بود تا دانشگاه ها از ورشکستی نجات پیدا کنند و رقابت ها به این سمت رفت. اما دنیای جدید، نیازهای جدید و الزمات خود را می طلبید. دانشگاه به عنوان اصلی ترین نهاد علم و پژوهش در ایران باید تغییر جهت می داد و ریل گذاری جدیدی را در نظر می گرفت. جهان به سمت دانشگاه های نسل سوم و چهارم حرکت کرده بود. دانشگاه هایی که در آن پژوهش و فناوری به اولویت اصلی شان تبدیل شد و حضور دانشجو در آن مصادف بود با تربیت کارآفرین. بر همین اساس بود که در ایران نیز دانشگاه ها ساختارهایی را برای فناوری و پژوهش ایجاد کردند. معاونت علم و فناوری، مراکز رشد، مرکز نوآوری، خانه خلاق، پارک علم و فناوری، پردیس علم و فناوری و … وارد محیط علمی شدند تا بستری را برای تربیت نیروی فناور و کارآفرین فراهم آورند. ایران در این زمینه در ابتدای مسیر است و تا رسیدن به یک نقطه قابل اتکا و تاثیرگذار در منطقه و جهان فاصله دارد اما دانشگاه ها برای جلوگیری از ورشکستگی چاره ای جز تغییر ادبیات، گفتمان و مسیر خود ندارد و مردم بیشتر راغب هستند تا فرزندان خود را به محیط علمی بفرستند که نتیجه آن تربیت نیروی کارآفرین و دارای شغل باشد.
شرکت های فناور و دانش بنیان موفقی در ایران در حال فعالیت هستند و هزارن نیروی کار در آنها مشغول هستند و الگوی موفق آنها می تواند با حمایت دولت و حاکمیت به هزارن شرکت در این عرصه تبدیل شود. نیروی جوان ایرانی دارای ضریب هوشی و پشتکاری خوبی است و اگر این قوه ذاتی خدادادی همراه با حمایت های همه جانبه و بسترهای لازم تربیت کارآفرینان و صاحبان ایده شود، بدون شک در قرن جدید، شاهد یک ایران مقتدر در بخش علم، پژوهش و فناوری و نوآوری خواهیم بود که در تمامی عرصه ها صاحب سبک است و حرف برای گفتن دارد
